Ruch Braterski
krótkie info ...
PRZEDMOWA
Opracowanie jest przeznaczone do użytku zborowego. Zostało napisane jako krótka historia powstania Ruchu Braci lub tzw. Zborów Wolnych Braci (Brethren Assembly). Dla osób młodych, które nigdy nie słyszały o historii powstania tego Ruchu, a także dla członków Zborów Wolnych Chrześcijan jest to najlepsza okazja do przypomnienia sobie o tych, którzy żyli przed nami i zostawili nam świadectwo swego życia wiary i owoce swojej służby, które są dla nas zachętą, aby biec w wyścigu wiary, który jest przed nami.
Ruch Wolnych Braci jest szczególnym ruchem chrześcijańskim wśród wszystkich pozostałych kierunków biblijnych w chrześcijaństwie. Po długich wiekach ciszy w takiej dziedzinie biblistyki jak eschatologia, bracia wolni wnieśli duchowe światło na takie prawdy biblijne jak:
• nauka o Pochwyceniu Kościoła Jezusa Chrystusa;
• prawda o nawróceniu i odrodzeniu duchowym narodu izraelskiego;
• nauka o Wielkim Ucisku na ziemi i o 1000 letnim Królestwie Pana Jezusa Chrystusa na ziemi.
Bracia przedstawili na podstawie Biblii wizję autonomicznego lokalnego Zboru (Kościoła), którego głową jest tylko Pan Jezus, a Starsi w lokalnym zborze są odpowiedzialni bezpośrednio przed Nim. Cechą zborów braterskich jest to, że nie prowadzą ich tytułowani i ordynowani duchowni, lecz bracia, których powołał Pan, a zbór zaakceptował. Zbory braterskie na świecie nie posiadają swoich central krajowych i światowych jak w przypadku innych wyznań.
Ruch Braterski powstał w katolickiej Irlandii i protestanckiej Anglii na początku XIX wieku i za jednego pokolenia rozprzestrzenił się na wszystkie kolonie Wielkiej Brytanii (Ameryka, Afryka, Bliski Wschód, Indie, Australia i Oceania), a także do Niemiec, Szwajcarii, Rosji i innych krajów Europy.
Przebudzenie w Rosji carskiej było także udziałem braci z Anglii, którzy dali początek nowemu ruchowi – Ewangelicznym Chrześcijanom w Rosji.
W Polsce Ruch Braci Wolnych pojawił się dość późno, na początku XX wieku, na Śląsku Cieszyńskim. Zapoczątkował go br. Józef Mrózek sen. występując z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, a w Warszawie trzej nawróceni byli księża katoliccy, Wacław Żebrowski, Stefan Bortkiewicz i Antoni Przeorski krótko przed wybuchem I Wojny Światowej.
Każdy czytelnik znajdzie coś co go poruszy i zainteresuje. Postawa tych Bożych sług, niech będzie zachętą dla naszego pokolenia biblijnie wierzących chrześcijan aby pójść w ślady za Panem Jezusem z całego serca nie idąc na kompromis z systemami religijnymi tego świata i niewierzącymi. „Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia naśladujcie wiarę ich.” Hebr.13:7
autor
Warszawa, dnia 1.09.2006 r.
POWSTANIE RUCHU BRACI W IRLANDII I ANGLII
Na świecie jest wiele religii i wyznań, Kościół (w znaczeniu biblijnym) jest tylko jeden. Potwierdza to także tzw. Apostolskie wyznanie wiary. W ostatnim ustępie tego wyznania znajduje się zdanie: „Wierzę (...) w święty Kościół chrześcijański, społeczność świętych.” Świętych tzn. nowonarodzonych chrześcijan przez chrzest w Duchu Świętym w jedno Ciało czyli Kościół 1Kor.12:13. Duch Święty jednak przy budowaniu Kościoła Chrystusowego posługuje się ludźmi, którzy postawili się jemu do dyspozycji. Historia poszczególnych ruchów chrześcijańskich jest związana nierozerwalnie z nazwiskami wielkich Bożych mężów. I tak dzieje Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego z Marcinem Lutrem, Kościoła Reformowanego z Kalwinem i Zwinglim, Kościoła Metodystycznego z Janem i Karolem Wesleyami. Te Kościoły powstały jako owoc duchowego przebudzenia w poprzednich wiekach.
Początek XIX wieku był okresem dla powstania nowego nurtu biblijnego chrześcijaństwa tzw. zborów wolnych - „małej Reformacji”. Ruch ten miał początek około 1825 roku w Dublinie. Ta braterska wspólnota kładła nacisk na swe rzeczywiste korzenie w czasach apostolskich. Tak daleko jak to możliwe zachowywali prostotę i elastyczność kościoła według porządku Nowego Testamentu. Na początku XIX wieku bariery oddzielające różne denominacje chrześcijańskie były mniej swobodnie przezwyciężane jak dzisiaj. Założyciele ruchu Braci byli grupą młodych ludzi mocno związanych ze środowiskiem Trinity College w Dublinie, który próbował znaleźć drogę w której oni mogli wspólnie czcić Pana i mieć społeczność w prostocie jako naśladowcy Chrystusa, nie zważając na podziały religijne. Nie mieli szczególnej idei, która rozwinęła ten ruch, tym bardziej nie myśleli o założeniu nowej denominacji religijnej.
W 1825 r. w Dublinie (Irlandia), na „Łamanie Chleba” (Wieczerzę Pańską) zaczęli zgromadzać się wierzący w prywatnym mieszkaniu. W 1830 r. „bracia” zaczęli organizować publiczne zebrania (nabożeństwa). Poza fundamentalnymi zasadami wiary, praktykowali następujące prawdy:
• jest tylko jeden Kościół Boży („jedno ciało”), dostatecznie wielki, aby objąć wszystkich świętych, na tyle jednak ograniczony, aby wykluczyć ludzi nie odrodzonych przez Słowo Boże;
• pisane Słowo Boże jest kompletne i wystarczające we wszystkich kwestiach wiary, postępowania i życia;
• wiara w rychłe, „przed tysiącletnie” przyjście Pana Jezusa;
• każdy człowiek i każdy zbór są za swe życie i działalność bezpośrednio odpowiedzialni przed Bogiem.
Charakterystyką tych zebrań było, że nie prowadzili ich ordynowani „duchowni”, a mimo to wszystko odbywało się „przyzwoicie i w porządku.”
Od 1832 r. „bracia” zaczęli zbierać się w imieniu Pana Jezusa Chrystusa także w mieście Plymouth (południowo-zachodnia Anglia). Od miasta Plymouth na określenie członków tego ruchu zaczęto używać nazwy: „bracia plymuccy”. Ruch ten charakteryzował się tym, że jego początki nie były związane z jednym nazwiskiem, lecz zgoła w tym samym czasie Bóg powołał do tego samego zadania kilku braci. Nazwiska pierwszych siedmiu braci założycieli społeczności, zgromadzającej się w Dublinie, są następujące: John Gifford Bellett, Francis Hutchinson, John Parnell, Anthony Norris Groves, Edward Cronin, William James Stokes, John Nelson Darby.
Źródło powyższego cytatu: „Krótka historia powstania i rozwoju ruchu Braci Wolnych” Brat w Chrystusie - Krzysztof Arciszewski / Kościół Wolnych Chrześcijan w RP; Warszawa 2026; s. 1-4.
Opracowanie jest przeznaczone do użytku zborowego. Zostało napisane jako krótka historia powstania Ruchu Braci lub tzw. Zborów Wolnych Braci (Brethren Assembly). Dla osób młodych, które nigdy nie słyszały o historii powstania tego Ruchu, a także dla członków Zborów Wolnych Chrześcijan jest to najlepsza okazja do przypomnienia sobie o tych, którzy żyli przed nami i zostawili nam świadectwo swego życia wiary i owoce swojej służby, które są dla nas zachętą, aby biec w wyścigu wiary, który jest przed nami.
Ruch Wolnych Braci jest szczególnym ruchem chrześcijańskim wśród wszystkich pozostałych kierunków biblijnych w chrześcijaństwie. Po długich wiekach ciszy w takiej dziedzinie biblistyki jak eschatologia, bracia wolni wnieśli duchowe światło na takie prawdy biblijne jak:
• nauka o Pochwyceniu Kościoła Jezusa Chrystusa;
• prawda o nawróceniu i odrodzeniu duchowym narodu izraelskiego;
• nauka o Wielkim Ucisku na ziemi i o 1000 letnim Królestwie Pana Jezusa Chrystusa na ziemi.
Bracia przedstawili na podstawie Biblii wizję autonomicznego lokalnego Zboru (Kościoła), którego głową jest tylko Pan Jezus, a Starsi w lokalnym zborze są odpowiedzialni bezpośrednio przed Nim. Cechą zborów braterskich jest to, że nie prowadzą ich tytułowani i ordynowani duchowni, lecz bracia, których powołał Pan, a zbór zaakceptował. Zbory braterskie na świecie nie posiadają swoich central krajowych i światowych jak w przypadku innych wyznań.
Ruch Braterski powstał w katolickiej Irlandii i protestanckiej Anglii na początku XIX wieku i za jednego pokolenia rozprzestrzenił się na wszystkie kolonie Wielkiej Brytanii (Ameryka, Afryka, Bliski Wschód, Indie, Australia i Oceania), a także do Niemiec, Szwajcarii, Rosji i innych krajów Europy.
Przebudzenie w Rosji carskiej było także udziałem braci z Anglii, którzy dali początek nowemu ruchowi – Ewangelicznym Chrześcijanom w Rosji.
W Polsce Ruch Braci Wolnych pojawił się dość późno, na początku XX wieku, na Śląsku Cieszyńskim. Zapoczątkował go br. Józef Mrózek sen. występując z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, a w Warszawie trzej nawróceni byli księża katoliccy, Wacław Żebrowski, Stefan Bortkiewicz i Antoni Przeorski krótko przed wybuchem I Wojny Światowej.
Każdy czytelnik znajdzie coś co go poruszy i zainteresuje. Postawa tych Bożych sług, niech będzie zachętą dla naszego pokolenia biblijnie wierzących chrześcijan aby pójść w ślady za Panem Jezusem z całego serca nie idąc na kompromis z systemami religijnymi tego świata i niewierzącymi. „Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia naśladujcie wiarę ich.” Hebr.13:7
autor
Warszawa, dnia 1.09.2006 r.
POWSTANIE RUCHU BRACI W IRLANDII I ANGLII
Na świecie jest wiele religii i wyznań, Kościół (w znaczeniu biblijnym) jest tylko jeden. Potwierdza to także tzw. Apostolskie wyznanie wiary. W ostatnim ustępie tego wyznania znajduje się zdanie: „Wierzę (...) w święty Kościół chrześcijański, społeczność świętych.” Świętych tzn. nowonarodzonych chrześcijan przez chrzest w Duchu Świętym w jedno Ciało czyli Kościół 1Kor.12:13. Duch Święty jednak przy budowaniu Kościoła Chrystusowego posługuje się ludźmi, którzy postawili się jemu do dyspozycji. Historia poszczególnych ruchów chrześcijańskich jest związana nierozerwalnie z nazwiskami wielkich Bożych mężów. I tak dzieje Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego z Marcinem Lutrem, Kościoła Reformowanego z Kalwinem i Zwinglim, Kościoła Metodystycznego z Janem i Karolem Wesleyami. Te Kościoły powstały jako owoc duchowego przebudzenia w poprzednich wiekach.
Początek XIX wieku był okresem dla powstania nowego nurtu biblijnego chrześcijaństwa tzw. zborów wolnych - „małej Reformacji”. Ruch ten miał początek około 1825 roku w Dublinie. Ta braterska wspólnota kładła nacisk na swe rzeczywiste korzenie w czasach apostolskich. Tak daleko jak to możliwe zachowywali prostotę i elastyczność kościoła według porządku Nowego Testamentu. Na początku XIX wieku bariery oddzielające różne denominacje chrześcijańskie były mniej swobodnie przezwyciężane jak dzisiaj. Założyciele ruchu Braci byli grupą młodych ludzi mocno związanych ze środowiskiem Trinity College w Dublinie, który próbował znaleźć drogę w której oni mogli wspólnie czcić Pana i mieć społeczność w prostocie jako naśladowcy Chrystusa, nie zważając na podziały religijne. Nie mieli szczególnej idei, która rozwinęła ten ruch, tym bardziej nie myśleli o założeniu nowej denominacji religijnej.
W 1825 r. w Dublinie (Irlandia), na „Łamanie Chleba” (Wieczerzę Pańską) zaczęli zgromadzać się wierzący w prywatnym mieszkaniu. W 1830 r. „bracia” zaczęli organizować publiczne zebrania (nabożeństwa). Poza fundamentalnymi zasadami wiary, praktykowali następujące prawdy:
• jest tylko jeden Kościół Boży („jedno ciało”), dostatecznie wielki, aby objąć wszystkich świętych, na tyle jednak ograniczony, aby wykluczyć ludzi nie odrodzonych przez Słowo Boże;
• pisane Słowo Boże jest kompletne i wystarczające we wszystkich kwestiach wiary, postępowania i życia;
• wiara w rychłe, „przed tysiącletnie” przyjście Pana Jezusa;
• każdy człowiek i każdy zbór są za swe życie i działalność bezpośrednio odpowiedzialni przed Bogiem.
Charakterystyką tych zebrań było, że nie prowadzili ich ordynowani „duchowni”, a mimo to wszystko odbywało się „przyzwoicie i w porządku.”
Od 1832 r. „bracia” zaczęli zbierać się w imieniu Pana Jezusa Chrystusa także w mieście Plymouth (południowo-zachodnia Anglia). Od miasta Plymouth na określenie członków tego ruchu zaczęto używać nazwy: „bracia plymuccy”. Ruch ten charakteryzował się tym, że jego początki nie były związane z jednym nazwiskiem, lecz zgoła w tym samym czasie Bóg powołał do tego samego zadania kilku braci. Nazwiska pierwszych siedmiu braci założycieli społeczności, zgromadzającej się w Dublinie, są następujące: John Gifford Bellett, Francis Hutchinson, John Parnell, Anthony Norris Groves, Edward Cronin, William James Stokes, John Nelson Darby.
Źródło powyższego cytatu: „Krótka historia powstania i rozwoju ruchu Braci Wolnych” Brat w Chrystusie - Krzysztof Arciszewski / Kościół Wolnych Chrześcijan w RP; Warszawa 2026; s. 1-4.
* * *
Społeczność w Plymouth
Z Dublina ruch szybko przeniósł się do Anglii do miejscowości Plymouth. Związane to było z postacią Benjamina Willsa Newtona (1807-1899), który po studiach w Oxfordzie porzucił przynależność do kwakrów i stał się anglikaninem. Przez swego przyjaciela Francisa Williama Newmana (1805-1897) zapoznał się z J. N. Darby’m i zaprosił go do Oxfordu. W tym czasie u Newtona i jego przyjaciół z Oxfordu narastał krytycyzm wobec anglikanizmu, uległości Kościoła Anglii wobec państwa i powoływania wyświęconych duchownych. Jeden z tych przyjaciół, George V. Wigram (1805-1879) opuścił Kościół anglikański i używając swego rodzinnego bogactwa zakupił w 1831 r. teren kościoła w mieście portowym Plymouth leżącym na południowo-zachodnim wybrzeżu Anglii. Tam w ciągu kilkunastu lat powstała licząca około tysiąca osób wspólnota wyznaniowa nazywana „Plymouth Brethren”. G. V. Wigram poza tym pomagał finansowo w powstawaniu innych wolnych zborów, które pojawiały się w Anglii.
Od początku publiczne spotkania w Plymouth były organizowane dla chrześcijan wszystkich wyznań, a ich celem była chrześcijańska wspólnota wzorowana na społeczności pierwszych chrześcijan, kiedy to wierzący w Chrystusa zgromadzali się na modlitwy, trwając w nauce apostolskiej i obchodząc pamiątkę Wieczerzy Pańskiej. Głównymi cechami wspólnoty w Plymouth było:
1) odrzucenie stanu duchownego i podkreślanie znaczenia doktryny kapłaństwa wszystkich wierzących;
2) kierowanie wspólnoty przez kolegium starszych, którzy nie byli opłacani i sami zarabiali na swe utrzymanie;
3) cotygodniowe sprawowanie Wieczerzy Pańskiej;
4) oddzielenie od niemoralnych układów, takich jak siły zbrojne czy heretyckie ugrupowania religijne.
Krótko po rozpoczęciu spotkań w Plymouth w 1832 r. dołączył do tej społeczności wymieniony wcześniej B. W. Newton i stał się jednym ze starszych oraz głównych liderów tej grupy. Już wcześniej w 1831 r. Newton zaprosił do zgromadzeń w Plymouth Johna Nelsona Darby z grupy braci z Dublina. W ten sposób od początku społeczność w Plymouth mogła wzorować się na społeczności w Dublinie.
Wspólnota w Dublinie utworzona w roku 1827 przez Anthony’go N. Grovesa, Darby’ego i innych chrześcijan dbała, aby z czasem nie przerodzić się w zamkniętą sektę albo denominację. Dlatego była otwarta dla wszystkich chrześcijan różnych wyznań. Jednakże z czasem w zborze w Plymouth już od 1832 r. pojawiły się tendencje do określania kryteriów członkostwa w społeczności oraz upór, aby przynależność do plymuckiej wspólnoty była możliwa dopiero po zerwaniu wszystkich związków z Kościołem państwowym.
Przeciw temu dążeniu Anthony Groves napisał napominający list do Darby’ego w 1836 r. tuż przed swą misyjną wyprawą do Bagdadu. List ten jest często publikowany ze względu na jego wartość historyczną. Traktowany jest nieraz, jako proroczy list zapowiadający późniejsze problemy w ruchu braci plymuckich. W późniejszych latach nastąpił rozłam wśród braci plymuckich, a Darby stanął na czele jednej grupy zwanej „ekskluzywnymi braćmi”.
[ … ]
Jedną z wybitnych osób, które znacząco wpłynęły na rozwój i rozprzestrzenienie się idei braci plymuckich w świecie jest postać wymienionego już kilkakrotnie Johna Nelsona Darby (1800-1882), opisywanego jako człowieka o niezwykłej sile intelektu i osobowości. Darby urodził się w Londynie i był z pochodzenia Irlandczykiem. Ukończył studia prawnicze oraz teologiczne w Trinity College w Dublinie z wyróżnieniem w dziedzinie filologii klasycznej. Był duchownym w anglikańskim Kościele Irlandii, jednak w 1827 r. wystąpił z tegoż Kościoła przyłączając się do tworzącej się grupy braci w Dublinie, a następnie w Plymouth. Darby stał się wiodącą postacią braci plymuckich angażując się w określenie doktryny, łączył elementy kalwinizmu, pietyzmu, premilenistycznej eschatologii. Wypracował własny system teologiczny zwany dyspensacjonalizmem. Przyczynił się znacząco do do rozwoju zborów braci plymuckich i nauczania w Irlandii, Anglii, Niemczech, USA, Indiach Zachodnich, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Holandii i we Włoszech.
Źródło powyższego cytatu: „Pierwochrześcijanie. Zrzeszenie Zwolenników Nauki Pierwotnych Chrześcijan w latach 1912-1947” Janusz Sobiech; Wydawca: Janusz Sobiech; wydanie pierwsze, Warszawa 2019; s. 34-35 i 36.
Z Dublina ruch szybko przeniósł się do Anglii do miejscowości Plymouth. Związane to było z postacią Benjamina Willsa Newtona (1807-1899), który po studiach w Oxfordzie porzucił przynależność do kwakrów i stał się anglikaninem. Przez swego przyjaciela Francisa Williama Newmana (1805-1897) zapoznał się z J. N. Darby’m i zaprosił go do Oxfordu. W tym czasie u Newtona i jego przyjaciół z Oxfordu narastał krytycyzm wobec anglikanizmu, uległości Kościoła Anglii wobec państwa i powoływania wyświęconych duchownych. Jeden z tych przyjaciół, George V. Wigram (1805-1879) opuścił Kościół anglikański i używając swego rodzinnego bogactwa zakupił w 1831 r. teren kościoła w mieście portowym Plymouth leżącym na południowo-zachodnim wybrzeżu Anglii. Tam w ciągu kilkunastu lat powstała licząca około tysiąca osób wspólnota wyznaniowa nazywana „Plymouth Brethren”. G. V. Wigram poza tym pomagał finansowo w powstawaniu innych wolnych zborów, które pojawiały się w Anglii.
Od początku publiczne spotkania w Plymouth były organizowane dla chrześcijan wszystkich wyznań, a ich celem była chrześcijańska wspólnota wzorowana na społeczności pierwszych chrześcijan, kiedy to wierzący w Chrystusa zgromadzali się na modlitwy, trwając w nauce apostolskiej i obchodząc pamiątkę Wieczerzy Pańskiej. Głównymi cechami wspólnoty w Plymouth było:
1) odrzucenie stanu duchownego i podkreślanie znaczenia doktryny kapłaństwa wszystkich wierzących;
2) kierowanie wspólnoty przez kolegium starszych, którzy nie byli opłacani i sami zarabiali na swe utrzymanie;
3) cotygodniowe sprawowanie Wieczerzy Pańskiej;
4) oddzielenie od niemoralnych układów, takich jak siły zbrojne czy heretyckie ugrupowania religijne.
Krótko po rozpoczęciu spotkań w Plymouth w 1832 r. dołączył do tej społeczności wymieniony wcześniej B. W. Newton i stał się jednym ze starszych oraz głównych liderów tej grupy. Już wcześniej w 1831 r. Newton zaprosił do zgromadzeń w Plymouth Johna Nelsona Darby z grupy braci z Dublina. W ten sposób od początku społeczność w Plymouth mogła wzorować się na społeczności w Dublinie.
Wspólnota w Dublinie utworzona w roku 1827 przez Anthony’go N. Grovesa, Darby’ego i innych chrześcijan dbała, aby z czasem nie przerodzić się w zamkniętą sektę albo denominację. Dlatego była otwarta dla wszystkich chrześcijan różnych wyznań. Jednakże z czasem w zborze w Plymouth już od 1832 r. pojawiły się tendencje do określania kryteriów członkostwa w społeczności oraz upór, aby przynależność do plymuckiej wspólnoty była możliwa dopiero po zerwaniu wszystkich związków z Kościołem państwowym.
Przeciw temu dążeniu Anthony Groves napisał napominający list do Darby’ego w 1836 r. tuż przed swą misyjną wyprawą do Bagdadu. List ten jest często publikowany ze względu na jego wartość historyczną. Traktowany jest nieraz, jako proroczy list zapowiadający późniejsze problemy w ruchu braci plymuckich. W późniejszych latach nastąpił rozłam wśród braci plymuckich, a Darby stanął na czele jednej grupy zwanej „ekskluzywnymi braćmi”.
[ … ]
Jedną z wybitnych osób, które znacząco wpłynęły na rozwój i rozprzestrzenienie się idei braci plymuckich w świecie jest postać wymienionego już kilkakrotnie Johna Nelsona Darby (1800-1882), opisywanego jako człowieka o niezwykłej sile intelektu i osobowości. Darby urodził się w Londynie i był z pochodzenia Irlandczykiem. Ukończył studia prawnicze oraz teologiczne w Trinity College w Dublinie z wyróżnieniem w dziedzinie filologii klasycznej. Był duchownym w anglikańskim Kościele Irlandii, jednak w 1827 r. wystąpił z tegoż Kościoła przyłączając się do tworzącej się grupy braci w Dublinie, a następnie w Plymouth. Darby stał się wiodącą postacią braci plymuckich angażując się w określenie doktryny, łączył elementy kalwinizmu, pietyzmu, premilenistycznej eschatologii. Wypracował własny system teologiczny zwany dyspensacjonalizmem. Przyczynił się znacząco do do rozwoju zborów braci plymuckich i nauczania w Irlandii, Anglii, Niemczech, USA, Indiach Zachodnich, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Holandii i we Włoszech.
Źródło powyższego cytatu: „Pierwochrześcijanie. Zrzeszenie Zwolenników Nauki Pierwotnych Chrześcijan w latach 1912-1947” Janusz Sobiech; Wydawca: Janusz Sobiech; wydanie pierwsze, Warszawa 2019; s. 34-35 i 36.
Plymouth Brethren Christian Church Documentary / Dokument Kościoła Chrześcijańskiego Braci Plymouth
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=Nd9t6GOwl54
Plymouth Brethren
https://en.wikipedia.org/wiki/Plymouth_Brethren
=> Zredagował i umieścił (na prawie cytatu) - z powodu wielkiej sympatii do ruchu braterskiego:
Artur Gorgoń
Dąbrowa Górnicza, 09.04.2024
tel.: 695 268 337
https://oczekujacchrystusa.blogspot.com/
( ! ) Zdając sobie jednocześnie sprawę, że wzorem do naśladowania i wzrostu duchowego dla dzieci Bożych jest tylko nasz Bóg i Zbawiciel - Jezus Chrystus, czyli nauka Jego Ewangelii oraz kontynuacja tejże nauki przez apostołów wybranych przez samego Chrystusa - kanon Nowego Testamentu / Nowego Przymierza (nauka apostolska NT).
Wszystkie wzorce do naśladowania dla biblijnych / ewangelicznych Chrześcijan muszą wynikać z Pisma Świętego (NT), zgodnie z nauczaniem apostoła Pawła o naśladowaniu: I Kor. 11,1-2.
